Ne-twerken
(o), spreek uit
als ‘nehtwurken’ ; op verbale wijze professioneel tegen
een persoon met een hogere functie aanvlijen ter bevordering van de eigen
carrière.
Ik
ne-twerk
Jij
ne-twerkt
Wij
ne-twerken
Twee jaar na mijn afstuderen is mijn zoektocht naar een “echte” baan
nog in volle gang. Ik gebruik aanhalingstekens, omdat ik momenteel wel degelijk
een baan heb, maar niet in het werkveld waar ik zou willen werken. En ook niet
helemaal op niveau. De tocht gaat dus voort. Soms met grote, stoere passen en
soms met slepende zolen over de grond.
De afgelopen tijd heb ik me bezig gehouden met van alles en nog wat om
ergens aan de bak te komen. Een stukje werkervaring opdoen hier, leuk projectje
bedenken daar, eigen initatiefje starten zus en workshopje volgen zo. Ik stond vroeg op, zette sterke koffie en ververste hoopvol de vacaturepagina’s, onderzocht Linkedin-profielen en schreef sollicitatiebrieven.
Uiteindelijk verzandde ik op dit soort dagen ook regelmatig in bezigheden
die niet per se heel constructief waren voor mijn tocht. Zoals het schoonvegen
van keukenplankjes, het volgen van onzinnige Whatsapp-groepsgesprekken en het
bekijken van minstens vijf verschillende filmpjes van te dikke katten die
vastzitten in een kattenluik.
En dan zijn er natuurlijk ook nog de ‘wil-je-met-me-meedenken’ gesprekken.
Het liefst met interessante types die net een paar stapjes verder zijn op het grote
carrière pad. Of met oud gedienden die je voorzien van slimme tips en tricks
uit het veld.
Netwerken. Of zoals ik het liever noem: ‘ne-twerken’.
Zo had ik laatst een gesprek met H. over hoe je altijd een beetje moet
bluffen. Dat je moet proberen je te onderscheiden door bijvoorbeeld je
sollicitatiebrief persoonlijk af te leveren. Later vertelde hij terloops hoe
hij een tijdje groente heeft verkocht op een Turkse markt in Zweden toen hij de
liefde achterna was gereisd. De glinstering in zijn ogen is me bijgebleven.
Eerder in een ontmoeting met E. spraken we over de velden waar je allemaal
werkzaam kunt zijn en waar mijn ambitie lag. Daarna gaf hij me wat namen van
anderen waar ik kennis mee moest maken. Bij het afscheid was zijn handdruk
krachtig. Dit in tegenstelling tot de koffie. Die was slap.
Of V. die me tipte om na te denken over de twee associaties die mensen
direct bij mij zouden moeten hebben. Bijvoorbeeld creatief en nieuwsgierig. Personal branding noemde hij dat. Ieder gesprek resulteert in weer frisse ideeën in mijn hoofd. Soms ook
juist in moed die me in de schoenen zakt. Kom ik daar ooit? Wil ik dat dan? En wat anders?
Begrijp me niet verkeerd. Het is een ontzettend leerzame periode. Klein
cadeautje van de ingezakte arbeidsmarkt. In plaats van direct na mijn studie in
een fulltime baan te belanden, heb ik alle tijd om uit te zoeken wat ik echt
wil, welke vaardigheden ik wil ontwikkelen en wat ik belangrijk vind binnen een
baan. Een leerzame tocht. Met hobbels en kuilen.
En onderweg kom ik allerlei mensen tegen. Sommigen met hele grote aanwijsborden, terwijl anderen juist zorgen voor gekke omleidingen. En weer anderen schieten onverwachts te hulp bij acute pech. Ik ben benieuwd wanneer deze tocht weer een grote bocht zal maken.
En nu moet
ik me toch echt excuseren want mijn kat zit vast in het kattenluik.
